«Θρησκεία, Ιδεολογία, Πολιτισμός στη σύγχρονη εποχή», του Χριστόφορου Ελ. Αρβανίτη (κριτική)

Χριστόφορος Ελ. Αρβανίτης, Θρησκεία – ιδεολογία – πολιτισμός στη σύγχρονη εποχή, εκδόσεις Επίκεντρο (σειρά: CEMES 27), Θεσσαλονίκη 2020, ISBN: 978-960-458-513-7.

 

πηγή: bookpress

Για τη μελέτη του Χριστόφορου Ελ. Αρβανίτη «Θρησκεία, Ιδεολογία, Πολιτισμός στη σύγχρονη εποχή» (πρόλογος: Θανάσης Ν. Παπαθανασίου, εκδόσεις Επίκεντρο)

Του Γιώργου Σιακαντάρη*

Δυστυχώς τα περισσότερα βιβλία στη χώρα μας τα σχετικά με την ανάλυση της θρησκείας και των θρησκευτικών στάσεων και συμπεριφορών χωρίζονται είτε στην κατηγορία επιφανειακών αντικληρικαλιστικών πονημάτων είτε σ’ αυτά που λειτουργούν ως «ιδεολογικοί μηχανισμοί» ενός διχαστικού δήθεν ορθόδοξου λόγου. Το βιβλίο του Χριστόφορου Ελ. Αρβανίτη, Επίκουρου Καθηγητή Κοινωνιολογίας του Χριστιανισμού και της Θρησκείας, ενός από τους πιο διεισδυτικούς και ανοικτόμυαλους αναλυτές της Θρησκείας ως κοινωνικού και παράγωγου πολιτισμού φαινομένου, δεν αποτελεί απλώς εξαίρεση: Αποτελεί οδηγό για το ποια μπορεί να είναι η προοδευτική ματιά στην ανάλυση της θρησκείας ως πολύπλοκης διαδικασίας που δεν μπορεί να αναλώνεται σε υπεραπλουστεύσεις ενός αντικληρικαλισμού ή ενός ορθόδοξου εθνικισμού.

Για να μη παρερμηνευτούν αυτές οι γραμμές, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ανάλυση του θρησκευτικού φαινομένου αυτού καθαυτού, με ένα θεολογικό έργο δηλαδή, αλλά με την ανάλυση των σχέσεων της θρησκείας με το κοινωνικό, ιδεολογικό και πολιτισμικό περιβάλλον της. Επομένως, έχουμε μια εξαιρετική κοινωνιολογία της θρησκείας. Κατ’ αυτή την κοινωνιολογία, η θρησκεία ενοποιεί ανθρώπους διαφορετικούς μεταξύ τους όσον αφορά τις ταξικές και τις πολιτικές τους ιδεολογίες. Η επιρροή της θρησκείας μάλιστα είναι πιο δυνατή, εκεί όπου αποδυναμώνεται η επιρροή της πολιτικής. Βεβαίως ο συγγραφέας δεν παραλείπει να τονίζει και την άλλη πλευρά, τον διαχωριστικό λόγο των θρησκειών, μόνο που αυτόν τον αποδίδει όχι τόσο στο θεολογικό και θρησκευτικό περιεχόμενο τους, όσο στον τρόπο που τις χειρίζονται οι ίδιες οι εκκλησίες αλλά και τα εθνικά κράτη.

Η θρησκεία ως προϊόν και παράγωγο των επιμέρους ανθρώπινων πολιτισμών αποτελεί κοινωνική κατασκευή, αλλά ταυτοχρόνως και πολιτισμικό στοιχείο, όπως αυτό αναδύεται μέσα από διαφορετικές συλλογικότητες. Βεβαίως όλα τα παραπάνω δεν ισχύουν διαχρονικά, αλλά μόνο στο πλαίσιο της νεωτερικότητας, πρώιμης και ύστερης, πρώτης και δεύτερης. Κατά τον συγγραφέα, και πολύ σωστά, είναι λανθασμένες εκείνες οι ερμηνείες που αποβάλλουν τη θρησκεία από τη νεωτερικότητα. Εκείνο που αποβάλλει η νεωτερικότητα δεν είναι η θρησκεία, αλλά η ταύτιση της με την κοσμική εξουσία.

Γίνονται θρησκείες οι ιδεολογίες;

Οι ιδεολογίες ως συστήματα επεξεργασμένων ιδεών της ανθρώπινης νόησης είναι παράγοντες σύγκρουσης και ανατροπής. Τι το κοινό επομένως μπορούν να έχουν με τις θρησκείες; Στις παραδοσιακές κοινωνίες η θρησκεία αποτελούσε το θεμέλιο της γνώσης, αλλά και της ευσέβειας. Την υποχώρηση της ως κανόνα συμπεριφοράς κατά τον 18ο και 19ο αιώνα έρχεται να καλύψουν οι ιδέες που παράγονται στους κόλπους των αστικών και εργατικών μαζών. Είναι τώρα οι ιδεολογίες που προβάλλονται ως νέες θρησκείες. Οι ιδρυτές των ιδεολογιών εμφανίζονται με το κύρος των ιδρυτών των μεγάλων θρησκειών. Η εκκοσμίκευση δεν είναι μόνο άρνηση της ταύτισης του κοσμικού με το ιερό, είναι και θρησκειοποίηση των ιδεολογιών. Ο Χριστόφορος Αρβανίτης μας μαθαίνει ένα πολύ σοβαρό πράγμα. Αφενός πως ιδεολογία δεν σημαίνει πάντοτε στρεβλή συνείδηση και αφετέρου πως στην κοινωνία τίποτα δεν είναι καθαρό, τίποτα δεν είναι άσπρο-μαύρο. Εκεί που σ’ ένα φαινόμενο το προσεκτικό μάτι διακρίνει πολλά αρνητικά στοιχεία, το ίδιο προσεχτικό και ανεχτικό -όχι αμερόληπτο- μάτι μπορεί να διακρίνει και τους σπόρους μιας άμεσης ή βραχυπρόθεσμης προοδευτικής αλλαγής.

Το θρησκευτικό φαινόμενο συνδέεται και με την εξουσία. Όχι μόνο με την εκ πρώτης όψεως εξουσία που κατέχουν οι μεγάλες Εκκλησίες, αλλά και με τον τρόπο που οι θρησκείες επηρεάζουν και επηρεάζονται από τις πολιτικές ιδεολογίες. Επομένως, καθαρές καταστάσεις τύπου από εδώ η κοσμικότητα και από εκεί το ιερό δεν υπάρχουν ακόμη και στις ύστερες νεωτερικές κοινωνίες. Ο συγγραφέας βλέπει το πώς οι εθνικισμοί χρησιμοποιούν τις θρησκείες αλλά και το πώς αυτές τους χρησιμοποιούν. Ενδεικτική για το δεύτερο η διχαστική στάση του μακαριστού Χριστόδουλου τόσο στα θέματα των ταυτοτήτων όσο και στο Μακεδονικό. Βεβαίως, ο εθνικισμός των θρησκειών δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μόνο αρνητικό φαινόμενο. Αυτός προήλθε από μια από τις πιο ριζοσπαστικές ιδέες του 19ου αιώνα. Αυτή ήταν η κεντρική ιδέα της Γαλλικής Επανάστασης, κάθε έθνος ένα κράτος, κάθε κράτος ένα έθνος. Οι εθνικές θρησκείες αρνούνται την μέχρι τότε νομιμοποίηση της εξουσίας του μονάρχη και το cuius regio eius religio (ότι ο βασιλιάς και η θρησκεία).

Ο αρχικός εθνικισμός των εκκλησιών, παράδειγμα η αυτονόμηση της Ελλαδικής Εκκλησίας από το Πατριαρχείο, συμβάδιζε με την ανάδειξη των εθνικών κρατών. Επειδή όμως όλα τα ωραία δεν διαρκούν πολύ, στη συνέχεια ο εθνικισμός εργαλειοποιήθηκε. Δυστυχώς, και οι εθνικές Εκκλησίες τον ακολούθησαν σ’ αυτόν τον δρόμο. Ας προσέξουμε όμως ότι ο συγγραφέας, ο οποίος είναι μέλος της Διεθνούς Αμνηστίας και της Ένωσης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, δεν αναζητεί κάποιες παρεκτροπές του θρησκευτικού αλλά διαβλέπει κοινωνικές τάσεις. Δεν είναι ζήτημα εγκατάλειψης από τη θρησκεία και τις εκκλησίες των αρχών τους αλλά ζήτημα προσαρμογής τους στα νέα δεδομένα και στην ανάγκη διατήρησης των εξουσιών τους.

Ο Επίκουρος Καθηγητής διαβάζει με καινοτόμο τρόπο και το πώς υψηλοί διανοητές αναλύουν το θρησκευτικό φαινόμενο. Ο Χομπς θεωρεί πως ο φυσικός νόμος ως αρχή είναι εκ Θεού. Αυτό όμως δεν νομιμοποιεί τις απαιτήσεις της Εκκλησίας να θεωρεί πως η εξουσία και αυτή προέρχεται εκ θεού. «Η Εκκλησία μέσα σε μια Πολιτεία δεν μπορεί να αξιώνει καμία θεσμική εξουσία, καθώς κάτι τέτοιο θα είχε ως συνέπεια την αφαίρεση εξουσιών από τον Λεβιάθαν και θα εισήγαγε τη διαρχία» (σ. 82). Ο Χομπς πρώτος θεωρεί πως η εκκλησιαστική εξουσία μπορεί να εκφράζεται μόνο μέσα από την ενότητά της με την πολιτική. Ο Ρουσσώ, πάλι, αφενός δεν επιθυμεί να αμφισβητήσει την πίστη κανενός, αλλά αφετέρου διαχωρίζει το κράτος ως αρμόδιο για ζητήματα λαϊκής κυριαρχίας από τη θρησκεία ως αρμόδια για δογματικά και θεολογικά ζητήματα. Στη βάση αυτού του διαχωρισμού ασκεί δριμύτατη κριτική στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Ο Χομπς αποδέχεται ως μοντέλο διακυβέρνησης την ενοποίηση των δυο εξουσιών, ενώ ο Ρουσσώ διαχωρίζει τις δυο εξουσίες και για τα εγκόσμια αποδίδει προτεραιότητα στην κρατική εξουσία. Αυτό τον καθοδηγεί και στον τριπλό διαχωρισμό των θρησκειών. Σ’ αυτή του χωρίς ναούς και θυσιαστήρια ανθρώπου, σ’ αυτή του πολίτη μιας χώρας με τα δόγματα και τους θεσμούς λατρείας της και σε αυτή της κυριαρχίας του ιερέα ως διαμεσολαβητή με τον Θεό. Ο Φόιερμπαχ με τη σειρά του προσφεύγει στην ανθρωπολογία για να εξηγήσει την πίστη προς τον Θεό. Ο άνθρωπος –υποστηρίζει– δημιουργεί καθ’ εικόνα και ομοίωσή του τον Θεό και μετά αυτός ο Θεός δημιουργεί κατά τη δική του εικόνα και ομοίωση τον άνθρωπο. Ο Κοντ ορμώμενος από τη θεωρία των «τριών σταδίων» της ανθρωπότητας (θεολογικό, μεταφυσικό, θετικό) βλέπει στη θρησκεία το κατώτερο επίπεδο της ανθρώπινης γνώσης, για να μετατρέψει στη συνέχεια τη θετική σκέψη σε θρησκεία της ανθρωπότητας. Στη συνέχεια εξετάζει τις αντιλήψεις των λεγόμενων ουτοπιστών (Μπέικον, Μουρ, Σαιν Σιμόν και πολλών άλλων) για το θρησκευτικό φαινόμενο.

Ο κοινωνιολόγος της θρησκείας είναι ιδιαίτερα απαξιωτικός όσον αφορά το πως αντιλαμβανόταν το θρησκευτικό φαινόμενο ο Μαρξ. Νομίζω όμως πως τον αδικεί λίγο, όταν τον κατηγορεί για άγνοια της θρησκείας αλλά και για υπεραπλούστευση των παραμέτρων της. Αν και στη ρήση του Μαρξ για τη θρησκεία ως «όπιο του λαού» δεν ξεχνά να τονίσει και την λίγο πιο πάνω αναφορά πως αυτή αποτελεί «τον αναστεναγμό του καταπιεσμένου». Αυτή η θέση κάνει πιο πολύπλοκη τη σχέση του Μαρξ με τη θρησκεία και όχι όπως την «μετέφρασε» ο σοβιετικός διαλεκτικός και ιστορικός υλισμός ως ψευδή συνείδηση. Για τον Μαρξ –κατά τη γνώμη μου– οι θρησκείες δεν ήταν μόνο μια «ψευτιά» αλλά και μια έκφανση του βαθμού ωριμότητας / ανωριμότητας του κοινωνικού. Η φιλελεύθερη παρέμβαση (Λοκ, Σμίθ, Μιλ, Τοκβίλ, θα πρόσθετα και τον Κοντορσέ) δεν εξετάζει τις βάσεις της θρησκευτικής πίστης και συμπεριφοράς, απλά στηλιτεύει την επέμβαση του κλήρου στις ελευθερίες και στα δικαιώματα του ανθρώπου. Θα πρόσθετα πως αν ο φιλελευθερισμός αναχθεί μόνο σ’ αυτό, τότε και αυτός προσεγγίζει πολύ ρηχά το θρησκευτικό φαινόμενο.

Η σχέση θρησκείας και πολιτισμού

Η σχέση θρησκείας και πολιτισμού καθορίζεται από το γεγονός πως η θρησκεία ως κοινωνικό φαινόμενο έχει άπειρες πολιτισμικές εκφάνσεις, απορροφά και ενσωματώνει στο περιεχόμενό της στοιχεία των πολιτισμών πάνω στους οποίους αναπτύσσεται, νοηματοδοτεί συμπεριφορές που έχουν πολιτιστικό αποτύπωμα, αναπαράγει, συμπορεύεται και υποστηρίζει συγκεκριμένες ιδεολογίες, αποτελεί συλλογικό βίωμα και πράξη. Επομένως, από ιστορικής οπτικής γωνίας, για κανένα λόγο δεν μπορεί να γίνει δεκτή η αυτονόμηση της θρησκείας από τον πολιτισμό. Η θρησκεία ως φορέας συγκεκριμένων ιδεολογιών καλύπτει μεγάλο μέρος του ανθρώπινου πολιτισμού. Εδώ εξετάζεται και ο ρόλος των τεσσάρων ουμανισμών (της Αναγέννησης, της Μεταρρύθμισης, της Επανάστασης, του Φιλελευθερισμού) στη διαμόρφωση των σχέσεων θρησκείας και πολιτισμού. Για να καταλήξουμε στην ανάγκη υποστήριξης της πολυπολιτισμικής συνύπαρξης, στην εποχή που με αφορμή τις ακρότητες του «πολιτικά ορθού», δήθεν «φιλελεύθεροι» και «φιλελεύθερες» αρνούνται την πολυπολιτισμικότητα. Αυτοί/ες, πίσω από την ισλαμοφοβία τους αποκρύπτουν την ξενοφοβία τους (σ. 266). Την ίδια στιγμή όμως χαράσσονται και όρια στην πολυπολιτισμικότητα. Αυτά διαμορφώνονται από τη στιγμή που αυτή, σε αντίθεση με τους αρχικούς στόχους της, χρησιμοποιείται για τη γκετοποίηση και όχι την επικοινωνία μεταξύ των διαφορετικών πολιτισμών και θρησκειών.

Αθεϊστές και άθεοι

Η διαδρομή μας συνεχίζεται με την περιγραφή των θρησκευτικών συμπεριφορών. Διακρίνονται τέσσερεις. Εκκλησιαστικότητα με θρησκευτικότητα όπου η εξωτερική εμφάνιση της τήρησης των εκκλησιαστικών λατρειών συνοδεύεται από την ειλικρινή πίστη. Εκκλησιαστικότητα για το θεαθήναι και όχι για λόγους πραγματικής πίστης. Θρησκευτικότητα χωρίς τήρηση του εκκλησιαστικού. Και τέλος άρνηση και της θρησκευτικότητας και της εκκλησιαστικότητας. Ενώ κάνει και τη γνωστή διάκριση αγνωστικισμού και αθεϊσμού. Εδώ όμως μεγαλύτερη σημασία –κατ’ εμέ– έχει η διάκριση μεταξύ αθεϊστών (φανατικοί της αθεΐας και του αντικληρικαλισμού) και άθεων (χωρίς μίσος και περιφρόνηση προς τους ένθεους). Και γιατί εξετάζονται όλα αυτά; Γιατί όλες αυτές οι θρησκευτικές συμπεριφορές παράγουν πολιτισμό και αναπαράγονται απ’ αυτόν.

Μετά απ’ όλα αυτά, και όχι στην αρχή όπως λανθασμένα κάνουν πολλοί μελετητές, προσφεύγει στους διάφορους ορισμούς του θρησκευτικού φαινομένου και της πίστης. Για να ολοκληρώσει με την καταγραφή των θρησκευτικών συλλογικοτήτων στην Ευρώπη και την ανάγκη ανοχής που προκύπτει από την πολυθρησκευτικότητα της ευρωπαϊκής ηπείρου. Μια πολυθρησκευτικότητα που αποτελεί ένα open space της συνύπαρξης ένθεων διαφορετικών δογμάτων και άθεων. Ο Χριστόφορος Αρβανίτης βεβαίως δεν υποτιμά το βαθμό δυσκολίας αυτής της συνύπαρξης στο βαθμό που, σε αντίθεση με την πολυπολιτισμικότητα, οι μονοπολιτισμικές ταυτότητες παρέχουν ασφάλεια, ενότητα και συνοχή στα μέλη τους. Εδώ η θρησκεία και η εκκλησία καλούνται να παίξουν τον ενωτικό και όχι τον διχαστικό πολιτισμικό τους ρόλο. Και μπορούν, αν θέλουν. Γιατί στο βιβλίο τονίζεται πως η ενότητα και όχι ο διχασμός ενυπάρχει στον πυρήνα της μη εργαλειοποιημένης ανοικτής θρησκευτικής συνείδησης και ταυτότητας.

Σήμερα, κυρίως στη χώρα μας, αλλά όχι μόνο, ο θρησκευτικός χώρος αναδεικνύεται ως ο κατεξοχήν αντιευρωπαϊκός χώρος. Αυτό όμως δεν προκύπτει από το περιεχόμενο της θρησκείας, αλλά από την εκμετάλλευση και τη διαστρέβλωση με δόλια μέσα αυτού του περιεχομένου. Στο πλαίσιο αυτής της θέσης του ασκεί μια από τις πιο δριμύτατες κριτικές, εκ των έσω, στις πρακτικές και τους αναχρονισμούς ισχυρών εκκλησιαστικών κύκλων μέσα στην Ορθοδοξία. Πρακτικές και αναχρονισμοί που τις περισσότερες φορές συγκρούονται με τον Οικουμενικό Πατριάρχη και έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με τον βιβλικό-ευαγγελικό και χριστολογικό λόγο αγάπης γι’ όλους (χαρακτηριστικές περιπτώσεις ο προαναφερθείς μακαριστός Χριστόδουλος και ο λόγιος Χρήστος Γιανναράς).

Θα ήθελα όμως να κάνω εδώ μια παρατήρηση. Ούτε κι ο βιβλικός-ευαγγελικός και χριστολογικός λόγος είναι εντελώς απαλλαγμένος από στοιχεία εμπάθειας και άρνησης του διαφορετικού άλλου. Μόνο ο Διαφωτισμός μπορεί να ισχυριστεί πως εκφράζει κάτι τέτοιο. Βεβαίως δεν μπορεί κανείς φίλος του Διαφωτισμού να μη συμφωνεί με φωνές σαν αυτή του συγγραφέα, όταν αυτές τονίζουν πως «ο αλληλοσεβασμός και η αλληλεγγύη μεταξύ των θρησκευτικών κοινοτήτων είναι έννοιες οι οποίες στην πράξη δημιουργούν δεσμούς φιλίας και αγάπης μεταξύ των πιστών διαφορετικών θρησκευμάτων. Ο ρατσισμός και η ξενοφοβία αποτελούν προϊόντα ανωριμότητας και ανασφάλειας, ενδεχομένως δε και προϊόντα αλαζονείας σε προσωπικό και εθνικό επίπεδο…» (σ. 280). Βεβαίως ο ρατσισμός και η ξενοφοβία αποτελούν και προϊόν της χαμένης αξιοπρέπειας (Μάικλ Σαντέλ) των λιγότερο ευνοημένων στρωμάτων (Τζον Ρολς). Αλλά ο συγγραφέας έχει δίκιο όταν υποστηρίζει πως ακόμη και αν ως δια μαγείας εξαφανίζονταν όλες οι υλικές ανάγκες και ανισότητες, οι συγκρούσεις για τις ταυτότητες μεταξύ των ανθρώπων δεν θα καταργούνταν. Η πίστη και η θρησκεία καλούνται να μειώνουν και όχι να αυξάνουν τις συγκρούσεις που βασίζονται σε προνεωτερικούς διαχωρισμούς. Μόνο η Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αποτελεί τη βάση πάνω στην οποία μπορεί να πατήσει ο διάλογος της συνύπαρξης θρησκειών και πολιτισμών. Και βέβαια μακριά από αντιδραστικές φωνές, όπως αυτή του Σάμιουελ Χάντιγκτον και του δικού μας Χρήστου Γιανναρά, τους οποίους πολλές φορές ο Επίκουρος Καθηγητής φέρνει ως αντιπαράδειγμα στο νηφάλιο χριστιανικό λόγο Αγάπης του Αρχιεπισκόπου Τιράνων Αναστάσιου και του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου. Αν λάβουμε υπόψη μας πως στο θεολογικό χώρο είναι δημοφιλείς αυτές οι μισαλλόδοξες φωνές και όχι αυτές της Ορθοδοξίας ως αγάπης, κατανοούμε πόσο σημαντικό είναι να υπάρχουν και να διαβάζονται τέτοια βιβλία.

Απόσπασμα από το βιβλίο:

«Σήμερα οι κλειστές κοινωνίες του φόβου και της εθνικιστικής και φυλετικής ασφάλειας έχουν επανέλθει και επιδιώκουν να κυριαρχήσουν, κατά τον τρόπο των οκτώ μηνών τρομοκρατίας από τον Κριτία και τους Τριάκοντα Τυράννους. Ο ηθικός και πολιτισμικός μηδενισμός του Παλαιού Ολιγαρχικού, καταδείχθηκε μέσα από την τυραννία των Τριάκοντα, καθώς και η καταπολέμηση της ελευθερίας της σκέψης και της αλήθειας βασίστηκε, κυρίως, στη δυσπιστία έναντι του ανθρώπινου πολιτισμού. Η επιστροφή σε τέτοιες επιλογές ή σε επιλογές Ιεράς Εξέτασης και Μυστικής Αστυνομίας αποτελούν επιλογές για επιστροφή σε μια κοινωνία θηρίων για την αλλαγή της οποίας ο ευρωπαϊκός πολιτισμός έχυσε πολύ αίμα» (σ. 284)

_______________________________

*Ο Γιώργος Σιακαντάρης είναι συγγραφέας και δρ Κοινωνιολογίας. Τελευταίο βιβλίο του, η μελέτη «Το πρωτείο της δημοκρατίας – Σοσιαλδημοκρατία μετά τη σοσιαλδημοκρατία» (εκδόσεις Αλεξάνδρεια)

https://bookpress.gr/kritikes/idees/16003-thriskeia-ideologia-politismos-sti-sygxroni-epoxi-tou-xristoforou-el-arvaniti-kritiki

The Smiths-The Draize Train

πηγή:

https://www.youtube.com/watch?v=ImPlMpVxiPY&t=223s

Για την απαλλαγή των μαθητών από τα Θρησκευτικά ισχύει και φέτος η εγκύκλιος Κεραμέως

Διαβάστε στον παρακάτω σύνδεσμο τη σχετική εγκύκλιο του ΥΠΑΙΘ υπ’  αριθμ. πρωτ. 95484/Δ2/31-8-2023. Τα της απαλλαγής των μαθητών από την ενεργό συμμετοχή στα μαθήματα αναφέρονται στη σελίδα 6:

LIKEIA-GIMNASIA-EGIKLIOS by Georgios Peran

 

Δείτε και: 

Η Υπουργική Απόφαση 106646/ΓΔ4/2-09-2022 για τις απαλλαγές από τα Θρησκευτικά

 

Η «αμπάγια» και οι νεο-φεμινίστριες

πηγή: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 3/9/2023

 Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Όπως δήλωσε ο κ. Ρομπέρ στη «Φιγκαρό» –καθηγητής Ιστορίας και Γεωγραφίας σε λύκειο της Λυών–, 200 μαθήτριες πάνε στο μάθημα φορώντας την «αμπάγια». Στο λύκειο φοιτούν χίλιοι μαθητές, εκ των οποίων οι μισοί είναι κορίτσια. Κοινώς, περίπου ένα στα δύο κορίτσια φοράει την «αμπάγια». Το εν λόγω ένδυμα, εμβληματικό της μουσουλμανικής ταυτότητας, καλύπτει ολόκληρο το σώμα της γυναίκας, με εξαίρεση τα χέρια και το πρόσωπο. Καμπύλες γοφών, στήθη και λοιπά χαρακτηριστικά ισοπεδώνονται κάτω από τις δίπλες του. Δεν είναι μπούργκα που μεταμορφώνει τη γυναίκα σε γραμματοκιβώτιο. Δεν είναι ούτε μαντίλα που καλύπτει τα μαλλιά, τα οποία θεωρούνται πειρασμός. Και ως γνωστόν, αν της ξεφύγει καμιά μπούκλα η παραβάτις τιμωρείται με δημόσιο μαστίγωμα. Αυτά εκεί πέρα στο Ιράν, όπου είναι τόσο μακρινό ώστε να ξεφεύγει από τις ευαίσθητες κεραίες των παρ’ ημίν νεο-φεμινιστριών που δίνουν μάχες ώστε η γυναίκα βουλευτής να αποκαλείται «βουλεύτρια».

Στη Γαλλία λοιπόν η υπουργός Παιδείας με εγκύκλιό της απαγορεύει την «αμπάγια» στη νέα ακαδημαϊκή χρονιά. Κατ’ εφαρμογήν του νόμου του 2004 που στα σχολεία της δημοκρατίας απαγορεύεται η επίδειξη θρησκευτικών συμβόλων. Η μουσουλμανική κοινότητα διαμαρτύρεται διότι η «αμπάγια» δεν δηλώνει θρησκευτική, αλλά πολιτισμική ταυτότητα. Λογική απορία αφελούς: όταν η πολιτισμική κοινότητα ορίζεται από τη θρησκευτική της πίστη, πώς μπορείς να ξεχωρίσεις τη μία από την άλλη; Στη μετα-λογική κοινότητα των woke το εκκοσμικευμένο σχολείο είναι εργαλείο της αποικιοκρατίας. Κάθε ταυτότητα οφείλει να γίνεται αποδεκτή, εκτός από την ταυτότητα όσων δεν θέλουν να κρίνουν τους συμπολίτες τους βάσει της θρησκευτικής ή της πολιτισμικής τους ταυτότητας. Κοινώς, κάθε ταυτότητα είναι αποδεκτή, αρκεί να μη φέρει τα στοιχεία της ευρωπαϊκής ταυτότητας, αυτής που δεν μαστιγώνει γυναίκες επειδή μια μπούκλα ξέφυγε από τη μαντίλα της. Εννοείται ότι στο πλευρό του κινήματος για την «ελεύθερη αμπάγια» προβάλλει η καταθλιπτική φυσιογνωμία της γαλλικής Αριστεράς. Υπόσχονται νομική συμπαράσταση σε όσους γονείς θίγονται από το μέτρο. Στους ίδιους γονείς που υποχρεώνουν τα ανήλικα κορίτσια τους να τη φορούν.

Όπως λέει ο κ. Ρομπέρ, μετά την άγρια σφαγή του Σαμουέλ Πατί, η ατμόσφαιρα στις τάξεις του σχολείου έχει αλλάξει. Πολλοί διδάσκοντες αυτολογοκρίνονται. Πώς να μιλήσεις ελεύθερα όταν έχεις εκείνες τις μαθήτριες που φορούν «αμπάγια» και ξέρεις ότι μπορείς να γίνεις στόχος της κοινότητας; Η «Υποταγή» του Ουελμπέκ δεν είναι προφητικό βιβλίο. Είναι μια ρεαλιστική απεικόνιση της σημερινής Ευρώπης. Η Αριστερά που χύνει δάκρυα για την άνοδο της Ακροδεξιάς ας αναλογισθεί τον τρόπο με τον οποίον η ίδια υπονόμευσε τις αξίες της δημοκρατίας.

Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται αν όχι γραφικά, τουλάχιστον χωρίς άμεσο αντίκρισμα για τη δική μας ζωή. Η Ελλάδα ζει ακόμη με το όραμα της πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Το ζει με πολύ βιαιότερο τρόπο και σε πολύ πιο σύντομο χρονικό διάστημα από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες έζησαν και την ακμή του αλλά και τη σημερινή παρακμή του. Εμείς ζήσαμε την επέλαση των μεταναστών κατ’ ανάγκην. Λόγω της γεωγραφικής μας θέσης. Η Γαλλία κάλεσε τους Αλγερινούς μετά την ανεξαρτησία τους. Ήταν ο τρόπος της να ανακυκλώσει τη χαμένη της αυτοκρατορία. Η Ελλάδα δέχθηκε Αφγανούς και Πακιστανούς, τους οποίους, πριν εμφανισθούν στην πλατεία Βικτωρίας, ούτε τους ήξερε ούτε την αφορούσαν.

Δεν ήξερε πώς να συμπεριφερθεί. Αναρωτιέμαι αν έχει μάθει. Πάντως έδειξε αξιοθαύμαστη αντοχή. Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλη ευρωπαϊκή κοινωνία η οποία θα ανεχόταν τον βιασμό που έζησε η ελληνική το 2015-16. Και πάντως αν θέλουμε να μεταφράσουμε την πολυπολιτισμική κοινωνία στα ελληνικά θα πρέπει να λάβουμε υπόψη, εκτός από την ανοχή κι άλλα παρόμοια, και την πραγματικότητά της σε κοινωνίες που την έζησαν. Και από αυτή την άποψη η υπόθεση με την «αμπάγια» είναι άκρως διαφωτιστική. Δεν μπορούν να μην τη λάβουν υπόψη όσοι υποστηρίζουν ότι με την κατάλληλη εκπαίδευση οι μουσουλμανικές κοινότητες μπορούν να ενταχθούν στην κοινωνία μας.

Και βέβαια πάντα μου μένει η απορία: πώς αντιμετωπίζουν οι νεο-φεμινίστριες και οι νεόπλουτοι του φιλελευθερισμού το ζήτημα της «αμπάγια»; Θα μου πείτε η «αμπάγια» λογοκρίνοντας τα χαρακτηριστικά του γυναικείου φύλου καταργεί τις διακρίσεις. Ίσως είναι μια κάποια λύσις. Αν ξεκινήσουμε από την «αμπάγια» μπορούμε να παράγουμε τα 49 ή δεν ξέρω πόσα φύλα της πολιτικής ορθότητας. Το ζήτημα πάντως παραμένει: τι φταίνε αυτά τα κορίτσια;

https://www.kathimerini.gr/opinion/562595293/i-ampagia-kai-oi-neo-feministries/

Η αγωνία για μια θέση σε παιδικό σταθμό

Κάθε χρόνο χιλιάδες γονείς τέτοιες μέρες βιώνουν μια ψυχοφθόρα αγωνία. Η εύρεση θέσης σε παιδικό σταθμό είναι πραγματικός αγώνας δρόμου. Κάτι που αυτονόητα θα έπρεπε να έχει λύσει το κράτος εδώ και χρόνια παραμένει πρόβλημα δισεπίλυτο. Και το ερώτημα που προκύπτει αβίαστα είναι: τι θα κάνουμε με το παιδί ή τα παιδιά; Ειδικά στην περίπτωση που εργάζονται και οι δύο γονείς; Μιλάμε για αδιανόητα πράγματα.

Το κράτος νίπτει τας χείρας του δίνοντας στους γονείς μια «αξία τοποθέτησης» (voucher). Λαμπρά! Κάνεις μετά αίτηση για κάποια δομή του Δήμου και δεν σε δέχονται διότι είσαι «πλούσιος», με άλλα λόγια δεν μπορείς να αποκρύψεις εισοδήματα. Συμβαίνει λοιπόν το εξής σουρεαλιστικό: εισοδηματίες, γιατροί, επιχειρηματίες πιάνουν σχεδόν όλες τις θέσεις δηλώνοντας μηδενικό εισόδημα! Και δεν μπορεί το παιδί ενός ανέργου ή ενός φτωχού να βρει θέση σε δημόσιο σταθμό. Κάντε μια βόλτα για του λόγου το ασφαλές από ένα ΚΕΠΑ την ώρα που σχολάνε τα παιδιά: το τι Volvo, τι BMW, τι Audi, τι Mercedes θα δείτε δεν θα το χωράει ο νους σας! Η απόλυτη υποκρισία. Σαν να μας λένε: κόψτε το λαιμό σας και πηγαίνετε σε ιδιωτικό. Εκτός της έξτρα χρέωσης πέραν του voucher (που ξεκινά από τα 100 €) δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι μπορεί κανείς να βρει θέση. Τα γράφω όλα αυτά διότι ο πολύς κόσμος νομίζει πως το πρόβλημα έχει λυθεί με τις εξαγγελίες της Δόμνας Μιχαηλίδου. Τίποτε δεν έχει λυθεί. Απλά η πρώην υπουργός επέκτεινε τους δικαιούχους του voucher αλλά δεν έδωσε καμία λύση για το πρόβλημα των θέσεων. Δώρον άδωρον δηλαδή.

 

 

Ηράκλειο Κρήτης, 1 Σεπτεμβρίου 2023

Γ. Μ. Βαρδαβάς

Νέες ταυτότητες: Γεγονότα και προβληματισμοί

πηγή: ΑΚΤΙΝΕΣ

&

ΜΕΤΕΩΡΩΝ ΛΙΘΟΠΟΛΙΣ

Γράφει ο Δημήτριος Β. Λάσκος, Ηλεκτρολόγος Μηχανικός & Μηχανικός Η/Υ ΕΜΠ – Γραμματέας του Συλλόγου για την Διαφύλαξη και Ανάδειξη της Αγιομετεωρίτικης Κληρονομιάς “Μετεώρων Λιθόπολις”

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για τις νέες ηλεκτρονικές ταυτότητες. Η όλη συζήτηση αναζωπυρώθηκε μετά την από του βήματος της Βουλής σχετική ανακοίνωση του (πρώην, πλέον) Υπουργού Προστασίας του Πολίτη προ ολίγων εβδομάδων για την κυκλοφορία των νέων ταυτοτήτων από τον ερχόμενο Σεπτέμβριο. Βέβαια, η συζήτηση για την μορφή, τις τεχνικές προδιαγραφές και τα ψηφιακά δεδομένα που η νέα ταυτότητα θα περιέχει δεν ξεκίνησε χθες και μάλλον δεν θα ολοκληρωθεί σύντομα.

Σημαντική μερίδα συμπολιτών μας φαίνεται να αντιδρά στην υποχρεωτική παραλαβή μιας ηλεκτρονικής ταυτότητας. Κι αυτό γιατί σύμφωνα με όσα έχουν ανακοινωθεί, αυτή η μεγέθους πιστωτικής κάρτας ταυτότητα, εκτός των πληροφοριών που θα τυπώνονται στο κύριο σώμα της (όπως περίπου και στις σημερινές ταυτότητες), θα φέρει microchip τεχνολογίας RFID στο οποίο θα αποθηκεύονται σε ψηφιακή μορφή περισσότερες πληροφορίες σχετικές με τον κάτοχό της. Ακόμη και αν αυτή η “κάρτα” δεν θα περιλαμβάνει -τουλάχιστον σε αυτό το στάδιο- τον πλήρη φάκελο του πολίτη (δηλ. αν δεν πρόκειται για την λεγόμενη και αναμενόμενη Κάρτα του Πολίτη), η κυκλοφορία της προβληματίζει και εγείρει αντιδράσεις.

Η τεχνολογία RFID δεν μας είναι άγνωστη. Αναπτύσσεται αρκετά χρόνια τώρα και το κύριο χαρακτηριστικό της είναι ότι χρησιμοποιεί ραδιοκύματα για την επικοινωνία πομπού και δέκτη (σε μικρή σχετικά απόσταση μεταξύ τους). Είναι μάλιστα ευρέως διαδεδομένη η χρήση της σε πολλές περιπτώσεις της καθημερινότητάς μας. Από την είσοδό μας στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου μέχρι την πληρωμή των διοδίων ενώ ταξιδεύουμε. Χρησιμοποιείται επίσης από μεγάλες εταιρείες για τον έλεγχο του αποθέματος εμπορευμάτων ή του στόλου των οχημάτων στις εγκαταστάσεις τους. Το θέμα της υλοποίησης μιας ψηφιακής ταυτότητας, λοιπόν, που χρησιμοποιεί μια τέτοιου είδους τεχνολογία για την πιστοποίηση της ταυτοπροσωπίας των πολιτών, ίσως -εκ πρώτης όψεως, τουλάχιστον- να μην είναι απαραίτητα κάτι κακό. Είναι, όμως, έτσι; Ή, θα μπορούσε κάποιος να μας βεβαιώσει ότι θα είναι πάντα έτσι;

Είναι γεγονός ότι τα δεδομένα μας (το τι τρώμε, τι μας αρέσει να βλέπουμε, πού συχνάζουμε, ποια posts αναδημοσιεύουμε, τι βίντεο παρακολουθούμε, ποιους ακολουθούμε, τι αγοράζουμε κτλ) είναι, για κάποιους, αντικείμενο επεξεργασίας και οικονομικής εκμετάλλευσης. Γνωρίζουμε ότι οι τεχνολογικοί κολοσσοί θησαυρίζουν διερμηνεύοντας τη συμπεριφορά μας, προβλέποντας τις κινήσεις μας ή και χειραγωγώντας μας ακόμη. Και μάλιστα σχεδόν πάντα με τη δική μας συναίνεση εφόσον τις περισσότερες φορές ένα απλό κλικ είναι αρκετό. Άλλωστε, η κατακλυσμιαία διείσδυση των ψηφιακών μέσων στη ζωή μας τα τελευταία 10-15 χρόνια έχει την εξήγησή της, τουλάχιστον για όποιον έχει μια ελάχιστη γνώση του τι κρύβεται πίσω από κοινωνικά δίκτυα, διαδικτυακούς φίλους, likes και φίλτρα. Και είναι επίσης γεγονός αναμφισβήτητο πως οτιδήποτε συμβαίνει στην ψηφιακή μας ζωή καταγράφεται, δεν διαγράφεται ποτέ και χρησιμοποιείται κατάλληλα. Και όχι πάντα για το καλό μας. Η πληροφορία, λοιπόν, τα δεδομένα μας, το ποιοι είμαστε, το που πηγαίνουμε, το τι μας αρέσει να κάνουμε, το “τι καπνό φουμάρουμε”, γίνεται αντικείμενο συλλογής και επεξεργασίας για συγκεκριμένους -και κεκρυμμένους από μας- σκοπούς. Και η επέλαση της AI (Artificial Intelligence: Τεχνητή Νοημοσύνη) προμηνύει περισσότερα προβλήματα για την ανθρωπότητα από όσα ενδεχομένως επιλύσει. Υπάρχει αμφιβολία περί αυτών; Επομένως, για να είμαστε ρεαλιστές, πρέπει να γνωρίζουμε ότι τα προσωπικά μας δεδομένα αποτελούν τον κρυμμένο θησαυρό για όποιον έχει τη δυνατότητα να τα χρησιμοποιήσει. Και, πράγματι, κάποιοι την έχουν.

Κανείς δεν αμφισβητεί τη χρησιμότητα μιας νέας ταυτότητας η οποία θα αντικαταστήσει την παλαιά και παρωχημένη, έντυπη και πλαστικοποιημένη, που εύκολα αντιγράφεται και μπορεί κακόβουλα να χρησιμοποιηθεί. Όμως, όπως είναι εύλογο, κάποιοι ανησυχούν και για την -εν δυνάμει και ίσως εν καιρώ- χρήση και επεξεργασία των κρίσιμων δεδομένων που η νέα ταυτότητα θα περιλαμβάνει, αφού και η σχετική ΚΥΑ αφήνει τέτοια “παραθυράκια” για το τι θα μπορεί να αποθηκεύεται σε αυτή μελλοντικά, “αν αποφασιστεί”, όπως τα απαραίτητα στοιχεία του κατόχου για την ηλεκτρονική διακυβέρνηση -τις συναλλαγές του με το Κράτος, δηλαδή- και ίσως αργότερα ο ιατρικός του φάκελος ή οτιδήποτε άλλο. Αυτά τα επιπλέον στοιχεία θα αποθηκεύονται σ’ αυτή και θα τροποποιούνται χωρίς την απαραίτητη συναίνεση του κατόχου.

Το ότι για την πιστοποίηση του προσώπου με τη χρήση της νέας ταυτότητας θα απαιτείται η “συνεργασία” πομπού και δέκτη, αυτομάτως οδηγεί σε έναν πολύ απλό συνειρμό. Στο δίκτυο των πομπών, θα μπορεί – εν δυνάμει, έστω και σε μελλοντικό χρόνο- να ελέγχεται η δραστηριότητα του κατόχου; Μπορεί κάποιος και υπεύθυνα να απαντήσει αρνητικά στο ερώτημα; Στην παρούσα φάση, δηλαδή στην ταυτότητα που θα κυκλοφορήσει σύντομα, γνωρίζουμε ότι δεν προβλέπεται αυτή η δυνατότητα. Από την άλλη, γνωρίζουμε ότι ήδη υφίστανται και υλοποιούνται ολοκληρωμένα (υβριδικά, θα έλεγε κάποιος) συστήματα RFID-IoT (ΙοΤ: Internet of Things, Διαδίκτυο των Πραγμάτων) για την εξ αποστάσεως παρακολούθηση εμπορευμάτων και αντικειμένων, όπως και συστήματα RFID – RTLS (Real Time Locating Systems ή Real Time Tracking Systems: Συστήματα Εντοπισμού σε Πραγματικό Χρόνο) για τον εντοπισμό και την παρακολούθηση ανθρώπων και αντικειμένων -σε πραγματικό χρόνο- εντός κτηρίων, ναυπηγείων, νοσοκομείων, γραφείων εταιρειών και πανεπιστημίων. Οι τεχνολογίες αυτές δεν βρίσκονται απλώς σε φάση ανάπτυξης, έχουν ήδη αναπτυχθεί και εφαρμόζονται. Ο προβληματισμός, λοιπόν, κάποιων συμπολιτών μας για το τι έρχεται με ή μετά την νέα ηλεκτρονική ταυτότητα δεν μπορεί να απαξιώνεται και να παραθεωρείται. Εξάλλου, μια “καλή” σήμερα τεχνολογία γίνεται αυτόχρημα ¨κακή” όταν μια άλλη, “καλύτερη”, μπορεί να την αντικαταστήσει. Με τους ξέφρενους ρυθμούς ανάπτυξης της ψηφιακής τεχνολογίας σήμερα, δεν είναι καθόλου απίθανο σε λίγο καιρό να κληθούμε να προμηθευτούμε μια νέα ταυτότητα, αφού η παλαιά -η σημερινή “νέα”- δεν θα πληρεί τις προδιαγραφές ασφάλειας όπως αυτές θα καθορίζονται σε κυβερνητικά έγγραφα και ευρωπαϊκές οδηγίες.

Είναι επίσης γνωστό ότι κανένα μα κανένα σύστημα καταγραφής και αποθήκευσης ψηφιακών δεδομένων δεν είναι απόλυτα ασφαλές. Με μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο μπορεί ο οποιοσδήποτε να διαπιστώσει ότι υπάρχουν πάμπολλες περιπτώσεις προσβολής και υποκλοπής τέτοιων κρίσιμων δεδομένων. Ευαίσθητες πληροφορίες εκλάπησαν κατά καιρούς ακόμη και από κυβερνητικούς οργανισμούς, Υπουργεία και Τράπεζες. Κι ας μην ξεχνάμε ότι η πατρίδα μας πρόσφατα συγκλονίστηκε από μια άλλη υπόθεση υποκλοπών η οποία βρίσκεται ακόμη(;) υπό διερεύνηση. Η τεχνολογία RFID, όπως είναι γνωστό, δεν είναι και η ασφαλέστερη…

Μπορεί κάποιος επισήμως να μας διαβεβαιώσει για την ασφάλεια των αποθηκευμένων δεδομένων μας; Μπορεί να διασφαλίσει το απόρρητο των στοιχείων μας και ότι αυτά σε καμία περίπτωση και για κανένα λόγο δεν θα αποτελέσουν προϊόν υποκλοπής και παράνομης χρήση από τρίτους;

Ας μην ξεχνούμε ότι ζούμε σε έναν κόσμο που διαρκώς εξελίσσεται. Τα σύγχρονα επιστημονικά (τεχνολογικά και φιλοσοφικά) ρεύματα ευαγγελίζονται μια νέα εποχή για την ανθρωπότητα. Η συνέργεια ανθρώπου – μηχανής και η ψυχική, πνευματική και σωματική – μέσω της τεχνολογίας – αναβάθμιση του ανθρώπου βρίσκεται από καιρό στην ατζέντα των πάσης λογής παγκόσμιων φόρουμ και της κυρίαρχης διανόησης και υλοποιείται ήδη από τους μεγάλους τεχνολογικούς ομίλους. Είτε μας αρέσει είτε όχι, όμως, η τεχνολογία δεν αποτελεί πανάκεια και δεν μπορεί ή δεν πρέπει να είναι η λύση σε κάθε πρόβλημα ή κατάσταση, πόσω μάλλον όταν τίθενται ζητήματα που αφορούν σε προσωπικές ελευθερίες και ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα. Την ίδια στιγμή, δεν πρέπει να γινόμαστε “τεχνοφοβικοί”. Άλλωστε όλοι μας είμαστε χρήστες των ευκολιών που η τεχνολογία μας παρέχει σε καθημερινή βάση. Πρέπει όμως να διατηρούμε μια στάση κριτική απέναντι σε όσα συμβαίνουν, ιδιαίτερα στην διαρκώς εξελισσόμενη ψηφιακή πραγματικότητα που μας περιβάλλει. Η υπερβολική χρήση της τεχνολογίας και η άκριτη και αλόγιστη εισαγωγή της στην καθημερινότητά μας, ιδίως όταν εμείς αγνοούμε ακόμη και τα βασικά του τρόπου λειτουργίας της και το πώς αυτή μπορεί τόσο στο παρόν όσο και στο άμεσο μέλλον να επηρεάσει τη ζωή μας, εξυπηρετεί αλλότρια και συγκεκριμένα αλλά άγνωστα σε μας συμφέροντα. Όποιος δεν το παραδέχεται αυτό, απλώς εθελοτυφλεί.

http://aktines.blogspot.com/2023/08/blog-post_96

Περί των νέων ταυτοτήτων

Η παρορμητική αντίδραση ορισμένων συμπολιτών μας, που είναι επιρρεπείς στη συνωμοσιολογία, είναι ένα γεγονός που πρέπει να μας προβληματίσει ιδιαίτερα. Ωστόσο δεν αντιμετωπίζονται τέτοια νοσηρά φαινόμενα με τη λοιδορία, την ειρωνεία και την απαξίωση. Χρειάζεται να εξηγήσει κανείς ψύχραιμα σε αυτούς τους ανθρώπους ότι μιλάμε για ένα έγγραφο ταυτοποίησης και τίποτε παραπάνω. Ακριβώς όπως τα νέα διπλώματα οδήγησης που όλοι τα έχουν πάρει.

(Apropos ένας βουλευτής του ΠΑΣΟΚ σήμερα το πρωί στην τηλοψία αποπειράθηκε να συσχετίσει και να συμψηφίσει τα τωρινά γεγονότα με τα αντίστοιχα «σημιτικά». Μέγα λάθος! Η αντίδραση του κόσμου στη σημιτική αυθαιρεσία ήταν τεράστια. Καμία σχέση με τη σημερινή μειοψηφία μεμονωμένων, που κάνουν ουρές στα αστυνομικά τμήματα για να πάρουν ταυτότητα παλαιού τύπου).

Απείρανθος Νάξου, 21 Αυγούστου 2023

Γ. Μ. Βαρδαβάς

Χρυσόστομος Σταμούλης, Είναι η Θεολογία επιστήμη; Και ποια η θέση της στον σύγχρονο κόσμο; (Podcast)

 

O δημοσιογράφος Αλέξανδρος Σαλαμές παρουσιάζει το πρώτο Podcast Εκλαϊκευμένης Θεολογίας μέσα από το The Opinion. Καλεσμένος του ο Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ κ. Χρυσόστομος Σταμούλης.

πηγή: ΑΝΤΙΔΟΣΙΣ

& spotify

 

Ελλάς-Ευρώπη-Παναθηναϊκός

Τόσα χρόνια παρακολουθώ τον Παναθηναϊκό στην Ευρώπη και δύο μόνο ονόματα διαιτητών έχουν μείνει στη μνήμη μου: του διαβόητου Κάϊζερ, που μας έκαψε στο Άνφιλντ και βεβαίως του μεγίστου Όλιβερ!

[Για τη χτεσινή επική πρόκριση του Παναθηναϊκού διαβάστε το αναλυτικό ρεπορτάζ του Χρήστου Κοντού εδώ: https://www.kathimerini.gr/athletics/562568713/i-istoria-graftike-me-oloprasina-grammata/]

Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Αλβανίας: «Πρωτοφανής επιβράβευση υπονομευτού της ενότητος της Ορθοδόξου Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Αλβανίας»

Πηγή: https://www.orthodoxianewsagency.gr

Με αφορμή τη χειροτονία του Επισκόπου Φιλομηλίου κ. Θεοφάνους, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Αλβανίας με μια λακωνική ανακοίνωση κάνει λόγο, μεταξύ άλλων, για πρωτοφανή επιβεβαίωση της ακαταλληλότητός του να διαποιμάνει ορθόδοξο ποίμνιο, διότι όπως αναφέρει, «κατά την κρίσιμη στιγμή της εις Επίσκοπον χειροτονίας του, προεξάρχοντος του Αρχιεπισκόπου Αμερικής κ. Ελπιδοφόρου ἐν Φαναρίῳ τῆ 25ῃ Ἰουλίου 2023, απήγγειλε το Σύμβολο της Πίστεως με το filioque».

Αναλυτικά η ανακοίνωση της Ιεράς Σύνοδου της Εκκλησίας της Αλβανίας:

«Πρωτοφανής επιβράβευση υπονομευτού της ενότητος της Ορθοδόξου Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Αλβανίας.

Πρωτοφανής επιβεβαίωση της ακαταλληλότητός του να διαποιμάνει ορθόδοξο ποίμνιο.

Ο Θεοφάνης Κόγιας κατά την κρίσιμη στιγμή της εις Επίσκοπον χειροτονίας του, προεξάρχοντος του Αρχιεπισκόπου Αμερικής κ. Ελπιδοφόρου ἐν Φαναρίῳ τῆ 25ῃ Ἰουλίου 2023, απήγγειλε το Σύμβολο της Πίστεως με το filioque.»

Υπενθυμίζεται ότι σε προηγούμενη ανακοίνωση της η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Αλβανίας τοποθετήθηκε σχετικά με την πρόσφατη εκλογή του Αρχιμανδρίτη Θεοφάνη (Arjan) Koja σε Επίσκοπο Φιλομηλίου από την Αγία και Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου, επισημαίνοντας ότι «η έκπληξη και η απορία είναι διάχυτες στους Ορθοδόξους της Αλβανίας για την απροσδόκητη αυτή εξέλιξη».

Όπως αναφερόταν, μεταξύ άλλων, στην ανακοίνωση, ο Αρχιμανδρίτης Θεοφάνης (Arjan) Koja είναι «γνωστός στους Ορθοδόξους της Αλβανίας ως πρωτοστάτης διχαστικών ενεργειών» και «δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη για τις διασπαστικές ενέργειές του στα πρώτα χρόνια της ανασυστάσεως της Ορθοδόξου Αυτοκέφαλου Εκκλησίας της Αλβανίας».

https://www.orthodoxianewsagency.gr/aytokefales_ekklisies/ekklisia_albanias/i-ekklisia-tis-alvanias-gia-ti-xeirotonia-tou-episkopou-filomiliou-theofani/

***

Η απάντηση του Θεοφάνη:
https://fosfanariou.gr/index.php/2023/07/27/dilosi-filomiliou-theofani/

[Προσωπικά δεν με πείθει ο Θεοφάνης.

Δηλαδή τι προσπαθεί να μας πει; Ότι λόγω συναισθηματικής φόρτισης του… ξέφυγε το Filioque;]

Γκροτέσκο εθνικισμός

Πρέπει να ήταν πριν το 2000. Πήγα να πάρω σουβλάκια από ένα μαγαζί που διατηρούσε κάποιος αλλοδαπός στα Μεσόγεια. Μου είχαν πει πως κάνει τα καλύτερα στην περιοχή. Πηγαίνοντας λοιπόν να πληρώσω βλέπω δίπλα στο ταμείο μια στοίβα με τεύχη του «Ιχώρ».

-«Γνωρίζεις το περιεχόμενο;», τον ρωτάω γεμάτος έκπληξη.

-«Φυσικά», μου λέει. «Εξαιρετικό περιοδικό! Έχω όλα τα τεύχη!».

Μένω κόκαλο για λίγο, τον πληρώνω και φεύγω.

Έξω από το μαγαζί σκέφτομαι τη σούρεαλ σκηνή που μόλις είδα.

«Πιο γκροτέσκο εθνικισμός, πεθαίνεις», λέω από μέσα μου και μπαίνω γρήγορα στο αμάξι.

Αλληλεγγύη στις γενναίες γυναίκες του Ιράν

Μάχιμοι εκπαιδευτικοί

Ο μάχιμος εκπαιδευτικός επιζητεί την παιδαγωγική ελευθερία. Θέλει να επιτελεί απρόσκοπτα το έργο του. Νοιάζεται ειλικρινά για την πρόοδο των μαθητών του. Ανατροφοδοτείται από αυτούς. Αγωνίζεται για αυτούς. Αυτοσχεδιάζει για αυτούς. Χαίρεται όταν μαθαίνουν. Ακόμα και μια εκπαιδευτική ανεπάρκεια του μπορεί να λειτουργήσει μεταγνωστικά.-

Ηράκλειο, 12 Σεπτεμβρίου 2022

Γ. Μ. Βαρδαβάς

[πηγή]

Πέθανε ο Μητροπολίτης Διοκλείας κ. Κάλλιστος (Ware)

Μέγιστη απώλεια,

δυσαναπλήρωτο το κενό για την εκκλησία και τη θεολογία

πηγή: ΦΩΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ

Εκοιμήθη σήμερα, Τετάρτη 24 Αυγούστου 2022, γύρω στη 1.00 μετά τα μεσάνυχτα ο Μητροπολίτης Διοκλείας Κάλλιστος Ware, διακεκριμένος θεολόγος και ιεράρχης του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

https://fosfanariou.gr/index.php/2022/08/24/stin-aioniotita-o-mitropolitis-diokleias-kallistos-ware/

Zygmunt Bauman, [Περί επιτελεστικής κοινωνίας]

(…) Η «επιτελεστική κοινωνία» είναι πρώτα και κύρια μια κοινωνία α τ ο μ ι κ ή ς επιτέλεσης, και μιας «κουλτούρας ατομικισμού που βασίζεται αποκλειστικά στις δυνάμεις του ατόμου» – στην οποία «η καθημερινή ζωή γίνεται επισφαλής / αβέβαιη», εξαναγκάζοντας το άτομο σε «μια μόνιμη κατάσταση ετοιμότητας» (…)

(…) Καταδικασμένο να αναζητά ιδιωτικά σχεδιασμένες και ιδιωτικά διαχειρίσιμες λύσεις σε προβλήματα που έχει γεννήσει μια κοινωνία η οποία παρέβη τις παλαιότερες υποσχέσεις της και τώρα υποχωρεί αμείλικτα από τη δεσμευτική υπόσχεση να παρέχει συλλογική ασφάλεια από τους κινδύνους της ιδιωτικής ζωής, το άτομο εγκαταλείπεται στους ι δ ι ω τ ι κ ο ύ ς π ό ρ ο υ ς του (…)

Zygmunt Bauman, Ξένοι στο κατώφλι μας, μετάφραση: Βασίλης Τομανάς – Κατερίνα Τομανά, εκδόσεις Νησίδες, Θεσσαλονίκη 2021, σελ.60-61 (αποσπάσματα)

[πηγή]

ΔΕΝ εκοιμήθη ο Μητροπολίτης Διοκλείας Κάλλιστος Γουέαρ

https://fosfanariou.gr/index.php/2022/08/14/ekoimithi-o-mitropolitis-diokleias-kallistos-ware/

[Ζητάμε συγγνώμη από τους αναγνώστες μας]

Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Γιώργου Κοντογιώργη με τίτλο: «Η δημοκρατία και ο πόλεμος στον Θουκυδίδη»

Γιώργος Κοντογιώργης, Η δημοκρατία και ο πόλεμος στον Θουκυδίδη, εκδόσεις Ποιότητα, Αθήνα 2022, ISBN:978-960-7803-91-7.

Από τον διάλογο με το έργο του Θουκυδίδη προκύπτει ότι η προσέγγιση της πολιτικής ως δύναμης αποτελεί ιδίωμα πρωτίστως της κρατοκεντρικής συγκρότησης του κόσμου. Διαπιστώνεται, επίσης, ότι όσο η πόλη/κράτος εξελίσσεται ανθρωποκεντρικά καθοδόν προς τη δημοκρατία, τόσο η επίκληση της δύναμης στις διακρατικές σχέσεις γίνεται συχνότερη και παράλληλα η πολεμική αντιμαχία πιο αιματηρή. Ώστε η διαλεύκανση του ζητήματος του πολέμου και της αιτιακής του βάσης μας προσκαλεί να διερωτηθούμε για τη διαλεκτική σχέση ανάμεσα στην πόλη ως θεμελιώδη κοινωνία, στην πολιτεία που αποτυπώνει τους εσωτερικούς κοινωνικούς συσχετισμούς και στη διακρατική σχέση που φέρνει αντιμέτωπες την πρόσληψη της πολιτικής ως δύναμης, ως εξουσίας ή ως ελευθερίας.

Ο Θουκυδίδης παρατηρεί ότι στον κρατοκεντρισμό αντιμάχονται η ηγεμονική θέληση των ισχυρών με την ελευθερία των αδυνάτων και ότι, στο πλαίσιο αυτό, η εξωτερική πολιτική των Δυνάμεων είναι φύσει τυραννική, ανεξαρτήτως πολιτείας. Μέτρο της ειρήνης και του πολέμου, επομένως, είναι το συμφέρον και πεδίο επιλογής οι συσχετισμοί δύναμης. Η έννοια του δίκαιου ή άδικου πολέμου προσεγγίζεται στον κρατοκεντρισμό ως μεταβλητή που υπόκειται στους συσχετισμούς δύναμης, όχι ως πολιτειακή σταθερά.

Η αξία του θουκυδίδειου έργου έγκειται στο ότι διαλέγεται με την ολοκληρωμένη, τη δημοκρατική φάση που διερχόταν η εποχή του, εν αντιθέσει προς τη νεοτερικότητα την οποία ο Αλιμούσιος στοχαστής ταξινομεί αναλογικά στην πρώιμη εποχή της αιρετής μοναρχίας. Ωστόσο, η επικαιρότητα του Θουκυδίδη ξεπερνάει τον κρατοκεντρισμό, καλύπτοντας ευρέως τη μετα-κρατοκεντρική/οικουμενική περίοδο του κοινωνικού ανθρώπου εξ επόψεως τυπολογίας των πολιτειών (ουσιωδώς της δημοκρατίας) όσο και διαπολεοτικών ή διακρατικών σχέσεων.

Τούτο σημαίνει ότι ο ανθρωποκεντρικός χρόνος στον οποίο εγγράφεται ο Αλιμούσιος στοχαστής προσφέρει μία μοναδική ευκαιρία στη νεοτερική επιστήμη να εξέλθει του γνωσιολογικού σπηλαίου της, να αναστοχασθεί τη φάση από την οποία διέρχεται η εποχή μας και να την προσεγγίσει με γνώμονα την αλλαγή επιστημονικού παραδείγματος. Αλλαγή που επιβάλλει άλλωστε η ανάγκη κατανόησης της φάσης στην οποία εισήλθε ο κόσμος της εποχής μας, η οποία, μολονότι μεταβατική, αναγγέλλει σε βάθος χρόνου την εγκατάστασή του στο μέσον μιας κρατοκεντρικής, πλην όμως ολοκληρωμένης ανθρωποκεντρικής περιόδου με πρόσημο τη δημοκρατία. Ακριβώς αυτός ο μεταβατικός χαρακτήρας της εποχής μας δημιουργεί ισχυρή ρευστότητα τόσο στο εσωτερικό των κρατών όσο και στο διακρατικό περιβάλλον η οποία προσημαίνει ενδιαφέρουσες ανακατατάξεις στο πεδίο της κατανομής όσο και της επίκλησης της ισχύος.

***

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Πρόλογος

Εισαγωγικά προαπαιτούμενα

1. Το γνωσιολογικό και μεθοδολογικό πλαίσιο ενός διαλόγου με το έργο του Θουκυδίδη

2. Το γνωσιολογικό έλλειμμα της νεοτερικότητας και το διακύβευμα της κοσμοσυστημικής βιολογίας

ΜΕΡΟΣ Α΄ Η θέση της θουκυδίδειας Ιστορίας στη βιολογία του σύνολου ανθρωποκεντρικού κοσμοσυστήματος

Κεφάλαιο 1: Το ολοκληρωμένο ανθρωποκεντρικό περιβάλλον της κρατοκεντρικής φάσης με το οποίο διαλέγεται ο Θουκυδίδης και η πρωτοανθρωποκεντρική κρατοκεντρική νεοτερικότητα

1.1. Το κοσμοσυστημικό πλαίσιο της εποχής του Πελοποννησιακού Πολέμου

α) Η κοσμοσυστημική ιδιοσυστασία του ελληνισμού ως αιτία της αιματηρής κρατοκεντρικής αντιμαχίας των πολεοτικών συντελεστών του

β) Ο κόσμος του Θουκυδίδη και ο κόσμος της νεοτερικότητας στην Κοσμοσυστημική Γνωσιολογία

γ) Η θουκυδίδεια προσέγγιση της κρατοκεντρικής διαλεκτικής της πολιτικής και η διερώτηση ως προς τις εφαρμογές της στο κλίμα της μοναρχικής νεοτερικότητας

1.2. Το ζήτημα της κλίμακας και ο ανθρωποκεντρικός χρόνος

α) Το ζήτημα της κλίμακας και η ανθρωποκεντρική ανατομία της εξέλιξης

β) Η κοσμοσυστημική κλίμακα κατάντικρυ στην ανθρωποκεντρική φάση

γ) Η δημοκρατική πολιτεία και οι οριοθετήσεις της ανθρωποκεντρικής βιολογίας. Σχετικά με τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις της κρατοκεντρικής νεοτερικότητας

δ) Η κλίμακα ως διακύβευμα και ο ανθρωποκεντρικός χρόνος μεταξύ της θουκυδίδειας πόλης κράτους και του νεοτερικού έθνους κράτους. Σχετικά με τις προϋποθέσεις εφαρμογής του θουκυδίδειου παραδείγματος στην εποχή μας

Κεφάλαιο 2: Τα στάδια του κρατοκεντρικού γίγνεσθαι της πόλης και οι ομόλογες προσημειώσεις της διαπολεοτικής αντιμαχίας

2.1. Από τη μικρή στη μεγάλη πόλη, από τις μικρές στις μείζονες διαπολεοτικές αντιμαχίες

α) Οι περίοδοι της κρατοκεντρικής βιολογίας του ελληνικού κοσμοσυστήματος και οι επιπτώσεις τους στις διαπολεοτικές σχέσεις

β) Ανθρωποκεντρική εξέλιξη και διακρατική πολιτική σχέση. Μια αντίστροφη πορεία. Καθοδόν προς την ανθρωποκεντρική ολοκλήρωση διογκούται η επίκληση της δύναμης στη διακρατική πολιτική

γ) Η σχέση κοινωνίας και οικονομίας και το αποτύπωμά της στο είδος της πολιτείας

2.2. Το ζήτημα της αναλογίας και η αντίστιξη της πόλης κράτους με το έθνος κράτος

α) Το ζήτημα της αναλογίας του ελληνικού κρατοκεντρισμού προς τη νεοτερικότητα. Το κράτος έθνος στον σύνολο πλανητικό κρατοκεντρισμό

β) Ο Θουκυδίδης ως θεωρητικός αναλυτής του ώριμου κρατοκεντρισμού σε αντιμαχία με το πρώιμο ανθρωποκεντρικό ιδιώνυμο της νεοτερικότητας

ΜΕΡΟΣ Β΄ Ανθρωποκεντρική βιολογία και διακρατικές σχέσεις

Κεφάλαιο 3: Η διαλεκτική της εξελικτικής βιολογίας στον κρατοκεντρισμό και οι μεταμορφώσεις της πολιτικής από σχέση δύναμης σε πεδίο ελευθερίας

3.1. Οι διακρατικές σχέσεις στον ανθρωποκεντρικό χρόνο

α) Οι διακρατικές σχέσεις στην προοπτική της εξελικτικής βιολογίας των κοινωνιών των πόλεων, δηλαδή στο περιβάλλον του σύνολου ανθρωποκεντρικού κοσμοσυστήματος

β) Ο κρατοκεντρισμός και η διαλεκτική του πολέμου και της ειρήνης. Το διακύβευμα ηγεμονία ή ελευθερία

3.2. Οι μεταμορφώσεις του πολιτικού φαινομένου και η αντιλογία μεταξύ της πολιτειακής και της διακρατικής σχέσης

α) Η πολιτική ως δύναμη, η πολιτική ως εξουσία και η πολιτική ως ελευθερία. Η σταθερά της ισχύος ως παράμετρος στον κρατοκεντρισμό

β) Η κοινωνική βιολογία ως μέτρο της σύνολης πολιτειακής συνάντησης του κοινωνικού φαινομένου με τον ανθρωποκεντρικό χρόνο

γ) Η αποκήρυξη της εξελικτικής βιολογίας από την «επιστήμη» της νεοτερικότητας

Κεφάλαιο 4: Η αντιμαχία των πατριωτισμών. Το διακύβευμα της σύνθεσης ανάμεσα στον εθνικό, τον φυλετικό, τον πολεοτικό και τον πολιτειακό πατριωτισμό

4.1. Οι πολιτισμικές/συλλογικές ταυτότητες στην πολεοτική και διακρατική σφαίρα

α) Η ελευθερία στην κρατοκεντρική πολιτική σφαίρα –της πόλης κράτους και του κράτους έθνους– και το διακύβευμα της πολιτειακής ισορροπίας

β) Οι πολιτειακοί συντελεστές της διακρατικής πολιτικής σχέσης στο κράτος της πόλης

γ) Η ελευθερία ως συντρέχουσα αξιακή συνιστώσα της πολιτείας

4.2. Η αντιμαχία των πατριωτισμών και τα όρια της σύνθεσης

α) Ο εθνικός, φυλετικός, πολεοτικός και πολιτειακός πατριωτισμός ως σταθερές της κρατοκεντρικής εποχής

β) Οι πατριωτισμοί της ελευθερίας στο μέσον της οικουμενικής κοσμόπολης και η διαλεκτική της συνάντησης της μητρόπολης με τις πόλεις

γ) Η δύναμη ως αντιλογία της ελευθερίας στον αξιακό χάρτη των επιμέρους πατριωτισμών

4.3. Κοινό συμφέρον, πολιτισμική συνοχή και πολεοτική κοινωνία

α) Το κοινό συμφέρον της πόλεως ως παρονομαστής της συνοχής της και η ηγεμονία ως διατάκτης της υπονόμευσής του στον κρατοκεντρισμό

β) Πολιτισμική πολυσημία και πολιτισμική συνοχή. Το γινόμενο στη σύνθεση της θεμέλιας κοινωνίας της πόλης στον κρατοκεντρισμό

γ) Η ηγεμονία ως συμφυές ιδίωμα του κρατοκεντρισμού και ως διατάκτης των ενδοπολεοτικών συσχετισμών με όχημα την επιλογή πολιτείας

4.4. Ο πολιτειακός πατριωτισμός στη διαλεκτική σχέση μεταξύ πολεοτικού και εθνικού πατριωτισμού

α) Πολιτεία και κοινό συμφέρον. Το διακύβευμα της συνάντησης της πολιτείας με τον πολεοτικό ή με τον ιδεολογικό πατριωτισμό

β) Ο εθνικός πατριωτισμός αντιμέτωπος με τη δυναμική της σχέσης μεταξύ ηγεμονίας και ελευθερίας που διακινούν οι πολεοτικοί και πολιτειακοί πατριωτισμοί

γ) Η διαφορά φύσεως μεταξύ της πελοποννησιακής και της αθηναϊκής ηγεμονίας. Η δημοκρατική πολιτεία ως τυραννία στον κρατοκεντρισμό

δ) Ο Περικλής για την αθηναϊκή ηγεμονία: «ό,τι αποτελεί τη λαμπρότητα του παρόντος παραμένει και ως αείμνηστος δόξα του μέλλοντος». Η τυραννίς της ισχύος ως σταθερά του κρατοκεντρισμού

ΜΕΡΟΣ Γ΄ Η αντιμαχία μεταξύ ολιγαρχίας και δημοκρατίας στον κρατοκεντρισμό

Κεφάλαιο 5: Η πολιτειακή αντιλογία μεταξύ ολιγαρχίας και δημοκρατίας στο ζήτημα της προσέγγισης της πολιτικής ως δύναμης

5.1. Η ολιγαρχία στην εποχή της ανθρωποκεντρικής ωριμότητας

α) Η ολιγαρχία ως «δημοκρατία μικρά» στην κρατοκεντρική της σημειολογία

β) Μεταξύ της ολιγαρχικής κοινωνικής τάξης και της ολιγαρχικής πολιτείας

γ) Η αντιμαχία μεταξύ ολιγαρχίας και δημοκρατίας ως λειτουργικές παράμετροι της διακρατικής σχέσης

5.2. Η δημοκρατία ως πολιτεία στον ανθρωποκεντρικό χρόνο του ελληνικού κοσμοσυστήματος

α) Η δημοκρατική πολιτεία στο κρατοκεντρικό γίγνεσθαι

β) Η δημοκρατία ως ζώσα πραγματικότητα στον Θουκυδίδη. Η δημοκρατία ως ηγεμονία

γ) Η πολιτική αντιμαχία στη δημοκρατία (και στην ολιγαρχία) και οι συναρθρώσεις της με την προσέγγιση της πολιτειακής εναλλαγής με όρους δύναμης

δ) Το ατομικό, το συλλογικό και η αντίστιξη της διαλεκτικής τους σχέσης με την πολιτεία

5.3. Πολιτική και οικονομική κοινωνία στον εξελικτικό ορίζοντα του κρατοκεντρικού γίγνεσθαι

α) Η πολιτισμική συλλογικότητα ως χορηγός πολιτικού προτάγματος ελευθερίας. Η έννοια της πατρίδας ως προαπαιτούμενο της δημοκρατίας

β) Η πολιτεία ως συμπύκνωση του κοινωνικοοικονομικού και πολιτικού συστήματος στον κρατοκεντρισμό

γ) Η κοινωνία της δημοκρατίας και η κοινωνική πολυσημία της πόλης

δ) Η πολιτειότητα στη δημοκρατία και το μέτρο της αξιολογίας της πολιτείας

5.4. Η χρηματιστική ως γενοποιός παράμετρος της ανθρωποκεντρικής κοινωνίας και ως τροφοδότης της αναίρεσής της στο διακρατικό πεδίο

5.5. Το ζήτημα της συνέχειας του κράτους στον κρατοκεντρισμό. Πότε οι δεσμεύσεις της πολιτικής δεσμεύουν την κοινωνία των πολιτών

Κεφάλαιο 6: Ηγεμονία και πολιτεία στον κρατοκεντρισμό

6.1. Η διαφορά φύσεως ανάμεσα στην ολιγαρχική και στη δημοκρατική ηγεμονία

α) Η διαχείριση της πολιτικής ως σχέσης δύναμης στην πολιτική διαδικασία της δημοκρατικής πολιτείας

β) Η ηγεμονία στην εσωτερική και στη διακρατική ατζέντα της ολιγαρχικής και της δημοκρατικής πολιτείας

γ) Η ελευθερία αντιμέτωπη με την ηγεμονία και το ζήτημα της πολιτειακής αλληλεγγύης στον κρατοκεντρισμό

δ) Το μέτρο της διαπολεοτικής ελευθερίας της πόλης. Μεταξύ του μέτρου και της ύβρεως στις διακρατικές σχέσεις

6.2. Η κανονιστική τάξη στον κρατοκεντρισμό και η ισορροπία στους ηγεμονικούς συσχετισμούς

α) Διακρατική τάξη και συμμαχίες: η αποστασία ως προδοσία

β) Η συμμαχία ως αναγκαστική επιλογή ή ως επιλογή του αρμόζοντα ηγεμόνα

γ) Διακρατική τάξη και συνδιαλλαγή. Η διαιτησία στη διαλεκτική του πολέμου και της ειρήνης

δ) Η παρουσία του θεού στην πολιτειακή και διαπολεοτική πολιτική λειτουργία

6.3. Ο δίκαιος και ο άδικος πόλεμος

α) Το επιχείρημα του δίκαιου και του άδικου πολέμου

β) Η νομιμοποίηση της προσφυγής στη βία από τον ηγεμόνα και η νόμιμη άμυνα της πόλης στο όνομα της ελευθερίας

Κεφάλαιο 7: Η δεσποτεία στον ανθρωποκεντρικό χρόνο

7.1. Η μεταβολή της δεσποτείας σε περιφέρεια του ελληνικού κοσμοσυστήματος

α) Η αλληλεπίδραση ανθρωποκεντρισμού και δεσποτείας στην κρατοκεντρική εποχή

β) Η χρηματιστική οικονομία ως κρίσιμη παράμετρος της διακρατικής πολιτικής δυναμικής των πόλεων αλλά και της σχέσης τους με τη δεσποτική περιφέρεια

7.2. Η δουλεία και οι μεταμορφώσεις της στον ελληνικό ανθρωποκεντρισμό

α) Η δουλεία ως παράμετρος της πόλης, ως συνάγωγος της γείτονος δεσποτείας και οι προεκτάσεις της στο διακρατικό πεδίο

β) Η ώνια εργασία/δουλεία ως παραγωγός αιτία της αντιμαχίας μεταξύ ολιγαρχίας και δημοκρατίας. Η υπέρβασή της στη μετακρατοκεντρική οικουμένη και οι μεθαρμόσεις της στην πόλη και στη δημοκρατία

ΜΕΡΟΣ Δ΄ Κρατοκεντρισμός και πολιτεία. Η ενδοπολεοτική διάσταση της διακρατικής πολιτικής

Κεφάλαιο 8: Η δυναμική της διακρατικής πολιτικής σχέσης στο εσωτερικό της πολιτείας

8.1. Η διαλεκτική μεταξύ εξωτερικής/διακρατικής και εσωτερικής/πολιτειακής πολιτικής

8.2. Εξωτερική πολιτική και πολιτεία. Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος ως ομολογία ότι ο κρατοκεντρισμός εξάντλησε τον βιολογικό του χρόνο

8.3. Η λογική της πολιτειακής εξέλιξης των πόλεων και οι συναρμόσεις της διακρατικής πολιτικής τάξης

Κεφάλαιο 9: Ανθρωποκεντρική ολοκλήρωση και ολοκληρωτικός πόλεμος. Το πεδίο της θουκυδίδειας Ιστορίας στη βιολογία του σύνολου ανθρωποκεντρικού κοσμοσυστήματος

9.1. Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος ως μαρτυρία του κρατοκεντρικού αδιεξόδου και ως αναγγελία της μετάβασης στη μετακρατοκεντρική/οικουμενική φάση του ανθρωποκεντρικού κοσμοσυστήματος

9.2. Η διαλεκτική του πολέμου και της ειρήνης και το ζήτημα της ηγεμονίας στον κρατοκεντρισμό και στην οικουμένη

α) Η δυναμική του κρατοκεντρισμού και το διακύβευμα της δημοκρατίας στην ανθρωποκεντρική βιολογία

β) Η ηγεμονία, η φύση και τα όριά της στον κρατοκεντρισμό υπό το πρίσμα της δημοκρατίας

Κεφάλαιο 10: Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος ως κοσμοσυστημικός πόλεμος

10.1. Οι θεμέλιες προσημειώσεις της αθηναϊκής ηγεμονίας

α) Η αθηναϊκή ηγεμονία: ένας άλλος κόσμος στον ελληνικό κρατοκεντρισμό. Το οικονομικό κόστος της δημοκρατίας ως διακύβευμα της αντιμαχίας της με την ολιγαρχία

β) Η μεταβολή των συσχετισμών και η απόσυρση των Λακεδαιμονίων από την ηγεμονία επί των Ελλήνων

10.2. Οι συσχετισμοί την παραμονή του πολέμου και οι αξιώσεις οικουμενικής ισχύος από τους Αθηναίους

α) Ανάμεσα στο συμφέρον του ηγεμόνα και στο συμφέρον της συμμαχίας στην κρατοκεντρική δυναμική

β) Το συμφέρον στη σχέση μεταξύ ηγεμονίας και ελευθερίας στη θουκυδίδεια προβληματική

γ) Η γεωπολιτική και η πολυσημία των συμφερόντων στον Θουκυδίδη

δ) Η ανάγκη ως ετεροθαλής παράμετρος του συμφέροντος στη διαλεκτική μεταξύ κοινωνίας και οικονομίας

10.3. Ο γεωπολιτικός διπολισμός στον ελληνικό κρατοκεντρικό κόσμο

α) Η συνάφεια της ανάπτυξης των ανθρωποκεντρικών παραμέτρων και της συνακόλουθης διάρρηξης των συσχετισμών με τις αξιακές μεθαρμόσεις που απαγκιστρώνουν τις κοινωνίες από το παρελθόν τους

β) Το εγχείρημα της Αθήνας να διεμβολίσει τη σπονδυλική στήλη του κορινθιακού ζωτικού οικονομικού χώρου

10.4. Η διάρρηξη της διαπολεοτικής ισορροπίας και η τελική επιλογή της πολεμικής αντιπαράθεσης

α) Από την εξωστρέφεια στη θέληση των Αθηναίων για ηγεμονία. Η εκφυλιστική παράμετρος του αδιεξόδου

β) Η προβολή του πολιτειακού συμφέροντος στο πολεοτικό και, έτι περαιτέρω, στο εθνικό. Η νομιμότητα της ισχύος στις διαπολεοτικές σχέσεις

γ) Η ειρήνη ως άσκηση πολέμου: «Εάν δεν δύνασαι να αποφύγεις τον πόλεμο, πρέπει να επιλέξεις. Ή την υποτέλεια ή την ελευθερία. Και εάν επιλέξεις την ελευθερία σου, οφείλεις να πολεμήσεις είτε με όρους υπεροπλίας, είτε απλώς για να τιμήσεις την ελευθερία που θα χάσεις»

δ) «Ὁ μὲν οὖν τὸν νόμον κελεύων ἄρχειν δοκεῖ κελεύειν ἄρχειν τὸν θεὸν καὶ τὸν νοῦν μόνους, ὁ δ’ ἄνθρωπον κελεύων προστίθησι καὶ θηρίον: ἥ τε γὰρ ἐπιθυμία τοιοῦτον, καὶ ὁ θυμὸς ἄρχοντας διαστρέφει καὶ τοὺς ἀρίστους ἄνδρας. διόπερ ἄνευ ὀρέξεως νοῦς ὁ νόμος ἐστίν»

ε) Ο πόλεμος ως δύναμη καταστροφής και ως εμβρυουλκός της εξέλιξης

στ) Από τη στρατηγική της ηγεμονίας στην ταπεινωτική ήττα. Η αιτιολογία της ήττας του αθηναϊκού εγχειρήματος. Ο λοιμός, η απώλεια του Περικλή και ο Αλκιβιάδης ως αιτίες της αθηναϊκής συντριβής

Εν είδει επιλόγου.

Ο Θουκυδίδης ως στοχαστής της κρατοκεντρικής φάσης του ανθρωποκεντρικού κοσμοσυστήματος και χορηγός της ζώσας λειτουργίας της δημοκρατικής και της ολιγαρχικής πολιτείας

https://piotita.gr/product/γιώργος-κοντογιώργης-η-δημοκρατία-κα/

Κυκλοφόρησαν οι τόμοι Ε’ και ΣΤ’ του μνημειώδους έργου «Το Ελληνικό κοσμοσύστημα» του Γ. Κοντογιώργη

Γεώργιος Δ. Κοντογιώργης,Το ελληνικό κοσμοσύστημα, τόμος Ε’: Η Βυζαντινή οικουμενική κοσμόπολη, ο ευρωπαϊκός Μεσαίωνας και ο νεότερος κόσμος – Από τον ελληνικό στον ευρωπαϊκό δρόμο προς τη «νεοτερικότητα»,εκδόσεις Ι. Σιδέρης, Αθήνα 2021, ISBN: 978-960-08-0883-4.

Στον παρόντα Ε´ τόμο, πυρήνα αποτελεί η διαπίστωση ότι στη βυζαντινή οικουμένη ολοκληρώνεται η ανθρωποκεντρική μεθάρμοση του ελληνικού κοσμοσυστήματος και αναδύονται οι θεμέλιες προϋποθέσεις για τη μεταβολή κλίμακας, εντέλει για τη μετάβαση από τη μικρή στη μεγάλη κλίμακα που ορίζει το κράτος έθνος.Υπό το πρίσμα αυτό, κληθήκαμε να αναζητήσουμε το περιεχόμενο, το πλαίσιο, τα όρια των εξελίξεων αυτών καθώς και τους όρους, δηλαδή τα αίτια, που επέτρεψαν στις δυνάμεις του παλαιού καθεστώτος να ορθώσουν αναχώματα στο εσωτερικό της βυζαντινής κοσμόπολης, έτσι ώστε να οδηγήσουν εντέλει στην ανάσχεση του ελληνικού δρόμου προς τη μεγάλη κλίμακα και στην επιδιαιτησία των δυνάμεων της ευρωπαϊκής περιφέρειας.Η αναζήτηση μιας απάντησης στο συγκεκριμένο ερώτημα μας φέρνει αντιμέτωπους αφενός με τις νέες πραγματικότητες που διαμορφώνονται στη δεσποτική περιφέρεια της ανθρωποκεντρικής οικουμένης ως αποτέλεσμα της μετακένωσης των παραμέτρων της μεγάλης κλίμακας σε αυτήν και αφετέρου με τη διαφορά φύσεως που υποκρύπτει η πρόσληψή της από την Εσπερία σε σύγκριση με την αντίστοιχη από τους Σλάβους και τους Άραβες.Εκτιμάμε ότι η συγκεκριμένη προσέγγιση είναι από μόνη της ικανή να εξηγήσει γιατί η μετακένωση των παραμέτρων της μεγάλης ανθρωποκεντρικής κλίμακας στην Εσπερία επέτρεψε στην ιδιωτική δεσποτεία να επανέλθει στην Ιστορία με δίαυλο την κρατική/απολυταρχική δεσποτεία. Μας φέρνει παράλληλα αντιμέτωπους με το διακύβευμα της μεθάρμοσης ηγεσίας καθοδόν προς τη μεγάλη κλίμακα, συνακόλουθα και στην αναζήτηση των αιτιών που σε βάθος χρόνου οδήγησαν στην ήττα του ελληνικού δρόμου.Η διαλεκτική σχέση μεταξύ της ανθρωποκεντρικής/βυζαντινής μήτρας και της ευρωπαϊκής περιφέρειας επαναφέρει για μια ακόμη φορά το ζήτημα της λειτουργίας της δεσποτικής περιφέρειας ως εμβρυουλκού στις μεγάλες μεταβατικές φάσεις του ανθρωποκεντρικού κοσμοσυστήματος. Όντως, στην περίπτωση της Εσπερίας θα επαναληφθεί το προηγούμενο της Μακεδονίας και της Ρώμης, οι οποίες προσήλθαν να διαιτητεύσουν στις υποθέσεις της ανθρωποκεντρικής μήτρας, δίδοντας λύση στο εσωτερικό πρόβλημα που υπαγορεύει η ομόλογη κοσμοσυστημική βιολογία.Εντούτοις, σε αντίθεση με τις προγενέστερες παρεμβάσεις της περιφέρειας, οι επιπτώσεις που είχε η ανάληψη της πρωτοβουλίας των κινήσεων από την εσπεριανή περιφέρεια θα αποδειχθούν κοσμοϊστορικές, καθόσον έμελλε να απολήξουν στην ανατροπή της ίδιας της ανθρωποκεντρικής βιολογίας. Η εν λόγω πρωτοβουλία θα οδηγήσει εντέλει στη μεγάλη κλίμακα, πλην όμως με την εξ ανάγκης ακύρωση του κεκτημένου της ανθρωποκεντρικής οικουμένης που διήγε ο ελληνικός κόσμος –και υποσχόταν ο ομόλογος δρόμος– και τη συνεπακόλουθη ανθρωποκεντρική επανεκκίνηση της νεοτερικότητας από τη μηδενική αφετηρία που βίωνε η ευρωπαϊκή περιφέρεια.Οπωσδήποτε, παραμένει γεγονός ότι η «Ευρώπη» γεννήθηκε στο Βυζάντιο, προϋπέθετε δε την απόσειση του Μεσαίωνα.

https://isideris.gr/?product=to-elliniko-kosmosystima-tomos-e

***

Γεώργιος Δ. Κοντογιώργης,Το ελληνικό κοσμοσύστημα, τόμος ΣΤ’:  Η Βυζαντινή οικουμενική κοσμόπολη, ο ευρωπαϊκός Μεσαίωνας και η «νεοτερικότητα» – Η νεοτερική «επιστήμη» στη δοκιμασία της Κοσμοσυστημικής Γνωσιολογίας, εκδόσεις Ι. Σιδέρης, Αθήνα 2021, ISBN: 978-960-08-0884-1.

Στις σελίδες που προηγήθηκαν καταδείξαμε πώς η κοσμοσυστημική γνωσιολογία, και κυριολεκτικά το ανθρωποκεντρικό κοσμοσύστημα που ξεδιπλώσαμε με θεμέλια αφετηρία τον ελληνικό κόσμο, προσφέρεται να λειτουργήσει ως επιστημονικός αποκωδικοποιητής του κοινωνικού φαινομένου, ως ταξιθέτης της έλλογης βιολογίας του και, σε τελική ανάλυση, ως διαγνώστης των λύσεων που προσιδιάζουν στα πράγματα.Η γνωσιολογική αυτή επιλογή μάς φέρνει αντιμέτωπους με την «επιστήμη» της νεοτερικότητας, την οποία υποβάλαμε στη δοκιμασία της κοσμοσυστημικής γνωσιολογίας δίκην σταθεράς σε όλη την έκταση του ανά χείρας έργου με σημείο αναφοράς την αποδεικτική ικανότητα των πηγών.Εντούτοις, η περίπτωση του Βυζαντίου εγείρει πλήθος άλλων ζητημάτων που επέβαλαν έναν πιο διεξοδικό διάλογο της κοσμοσυστημικής γνωσιολογίας με τη νεοτερική «επιστήμη», από τον οποίο ακριβώς αναδεικνύεται εναργέστερα το γνωσιολογικό αβαθές της φερόμενης ως κοινωνικής επιστήμης που διακινεί η νεοτερικότητα και το ιδεολογικό φορτίο που, σε τελική ανάλυση, την αποτρέπει να συναντηθεί με τις πραγματικότητες της ίδιας της εποχής της.Από τον εν λόγω διάλογο αναμένεται να προκύψει η συνειδητοποίηση της ανάγκης για ένα νέο γνωστικό εγχείρημα που θα δίνει απαντήσεις στα κρίσιμα ερωτήματα της επιστήμης και θα επικεντρώνεται στη θέση που κατέχει η εποχή μας στην ταξινομία της ανθρωποκεντρικής βιολογίας, κατ’ επέκταση, και στην προβληματική της μετάβασης προς την εποχή που θα ακολουθήσει.Η ανάγκη μιας νέας επιστήμης αποβαίνει επιτακτική λόγω της διαπιστούμενης ήδη και με ραγδαίους ρυθμούς υπέρβασης του κόσμου που οικοδόμησε η φάση της μετάβασης από τη δεσποτεία στον ανθρωποκεντρισμό. Υπέρβαση η οποία μάλιστα γίνεται ιδιαίτερα εμφανής στο πεδίο των αξιών και των θεσμών που στις ημέρες μας παραμένουν ερμητικά εγκλεισμένοι στο σπήλαιο του 18ου αιώνα, το οποίο οικοδόμησαν οι πνευματικοί θύλακες του Διαφωτισμού.Ώστε η συγκρότηση ενός γνωσιολογικού επιχειρήματος που θα απαντά στις απαιτήσεις της επιστήμης αποβαίνει στις ημέρες μας περισσότερο από αναγκαία προκειμένου ο χειμαζόμενος κόσμος της νεοτερικότητας να αποσείσει τις βεβαιότητές του με τον ίδιο τρόπο που έπραξε στη φάση της μετάβασης από τη δεσποτεία στον ανθρωποκεντρισμό με όχημα τον Διαφωτισμό.Διακύβευμα της νέας επιστήμης είναι η άρση των δύο μεγάλων ρήξεων που πραγματοποίησε η νεοτερικότητα με την κλασική και την βυζαντινή «αρχαιότητα» προκειμένου να νομιμοποιήσει κρίσιμες επιλογές καθοδόν προς τη μετάβαση από τη δεσποτεία στον πρώιμο ανθρωποκεντρισμό.Ο τελικός στόχος της κοσμοσυστημικής γνωσιολογίας είναι να εγκατασταθεί ο νεότερος κόσμος σε ένα νέο διανοητικό περιβάλλον, ομοθετικό με την εποχή του και με τη δυναμική της εξέλιξης προς το μέλλον.

https://isideris.gr/?product=to-elliniko-kosmosystima-tomos-st

Εκοιμήθη ο π. Ανανίας Κουστένης

 πηγή: Ρομφαία

&

orthodoxianewsagency

Εκοιμήθη το Σάββατο 15 Μαΐου 2021 ο π. Ανανίας Κουστένης. Ο μακαριστός π. Ανανίας από τις αρχές Απριλίου νοσηλευόταν στο Νοσοκομείο Αττικόν, όπου έδινε μάχη με τον κορωνοϊό.
Σπούδασε Θεολογία και Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ασχολήθηκε συστηματικά με τη μετάφραση του έργου του Αγίου Ρωμανού του Μελωδού ενώ, μνημειώδες παραμένει το έργο της μετάφρασης και του σχολιασμού της Χρονογραφίας του Θεοφάνη.
Για την προσφορά του στα θεολογικά γράμματα  είχε τιμηθεί κατά η διάρκεια της 6ης Έκθεσης Χριστιανικού Βιβλίου τον Νοέμβριο του 2017 στο ξενοδοχείο Caravel στην Αθήνα.

«Από γενιά σε γενιά»: Μια εξαιρετική μαθητική παραγωγή για το Ολοκαύτωμα

Παραγωγή: 3ο Λύκειο Βόλου

[πηγή]